ಉತ್ತರ ಇಲ್ಲದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು

ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ, ನೋಡುವ ಕೆಲವೊಂದು ವಿಷಯಗಳು ನಮ್ಮ ಊಹೆಗೂ ನಿಲುಕುವುದಿಲ್ಲ. ಆ ವಿಷಯಗಳು ಯಾಕಾಗಿ ಆಗುತ್ತವೆ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಕೂಡಾ ಕೊಡಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮುಂದೆ ಘಟಿಸಲಿರುವ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳನ್ನು ಮನಸ್ಸು ಮೊದಲೇ  ಗ್ರಹಿಸುವುದು (Intuition) ಮತ್ತು ಆ ಘಟನೆಗಳು ನಡೆದೇ ಬಿಡುವುದು. ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಎಂದು ಆಲೋಚಿಸಿದರೆ ಕಾರಣಗಳು ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಿರುತ್ತರವೇ ಕಾದಿರುತ್ತದೆ.  ಅತ್ತ ತಾರ್ಕಿಕ ನೆಲೆಗಟ್ಟಿನಲ್ಲೂ ಉತ್ತರ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ, ಇತ್ತ ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ವಿಮರ್ಶಿಸಿದರೂ ಉತ್ತರಗಳು ದೊರಕುವುದಿಲ್ಲ. ಹಲವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಅನುಭವಗಳು ಆಗಿರುತ್ತವೆ.  ಅಂತಹ ಎರಡು ಅನುಭವಗಳನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಮುಂದಿಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

ಅನುಭವ -1

ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದ ದಿನಗಳು. ನಾನಾಗ ಬಹುಶಃ  ಮೂರನೇ ತರಗತಿ ಇರಬೇಕು. ಹಳ್ಳಿಯ ಎಲ್ಲಾ ಮನೆಗಳಲ್ಲೂ ದನಕರುಗಳನ್ನು ಸಾಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಬೆಳಗಿನ ಹೊತ್ತು, ಅಕ್ಕಚ್ಚು, ಹಿಂಡಿ ಕೊಟ್ಟ ಬಳಿಕ ದನದ/ದನಗಳ ಹಾಲು ಕರೆದಾದ ಬಳಿಕ, ಕುತ್ತಿಗೆಯ ಹಗ್ಗ ಸಡಿಲಿಸಿ ದನಗಳನ್ನು ಹಟ್ಟಿಯಿಂದ ಮೇಯಲು ಬಿಡುವುದು ಎಲ್ಲರ  ಮನೆಯ ದಿನಚರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಮನಸೋ ಇಚ್ಛೆ ಹುಲ್ಲು ಮೇದು, ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡ ದನಗಳು ಸಾಯಂಕಾಲ ಮನೆ ಸೇರುತ್ತಿದ್ದವು (ಗೋಧೂಳಿ ಸಮಯ). ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ, ನಿಗದಿತ ಸಮಯದೊಳಗೆ ದನಗಳು ಹಿಂದಿರುಗದಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಮನೆಯ ಹಿರಿಯರು ದನಗಳ ಹೆಸರು ಕರೆಯುತ್ತಾ ಹುಡುಕಲು ತೆರಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲವು ತುಡುಗು ಬುದ್ಧಿಯ ದನಗಳು ಬೇರೆ ಮನೆಯವರ ತೋಟಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗಿ ಉಪದ್ರ ಕೊಡುವುದಿತ್ತು. ಅಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಬೇಲಿ ಹಾರಿದ ದನಗಳನ್ನು ಆ ಮನೆಯವರು ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕುವುದು ಅಥವಾ ದನಗಳ ದೊಡ್ಡಿಗೆ ಕೊಂಡುಹೋಗುವುದು ಕೂಡಾ ಮಾಮೂಲಿಯಾಗಿತ್ತು.

ಒಂದು ದಿನ ಸಂಜೆ, ಮೇಯಲು ಹೋಗಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ದನಗಳ ಜೊತೆ ಯಾರದೋ ಮನೆಯ ಇನ್ನೊಂದು  ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ದನ ಬಂದಿತ್ತು. ಹಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಖಾಲಿ ಇದ್ದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಬಂದು ಮಲಗಿಕೊಂಡಿತು. ದಾರಿ ತಪ್ಪಿ ಬಂದಿರಬೇಕು ಅಂತ ನಾವಂದುಕೊಂಡೆವು. ಆದರೆ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಆ ದನ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೇ ಬಂದು ಮಲಗುತ್ತಿತ್ತು. ನಾವೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿ ಕೆಂಪಿ ಎಂದೇ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅದೊಂದು ದಿನ ಸಂಜೆ, ಕೆಂಪಿಯ ಯಜಮಾನ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಬಳಿ ಹಾಜರ್.  “ನೀವು ನಮ್ಮ ದನವನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕಿದ್ದೀರಿ” ಅನ್ನುವ ವೃಥಾ ಆರೋಪ ಮಾಡಿದಾಗ, ನನ್ನ ತಂದೆಯವರು “ನಿಮ್ಮ ದನವನ್ನು  ನಾವು ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಯಾರ ದನ ಎಂದು ಕೂಡಾ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನೀವು  ನಿಮ್ಮ ದನವನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಬಹುದು” ಅಂದರು. ಕೆಂಪಿಯ ಕೊರಳಿಗೆ ಹಗ್ಗ ಹಾಕಿ ಬಲವಂತವಾಗಿ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರು ಅವಳ ಯಜಮಾನ. ವಿಚಾರಿಸಲಾಗಿ, ನಂತರ ತಿಳಿದು ಬಂದ ವಿಷಯ ಎಂದರೆ, ಕೆಂಪಿ ದನ ನನ್ನ ತರಗತಿಯ ಯಶೋದಳ ಮನೆಯದ್ದು ಅಂತ. ನಮ್ಮ ಮನೆಯಿಂದ ಸುಮಾರು ಮುಕ್ಕಾಲು ಮೈಲಿ ದೂರದಲ್ಲಿ ಯಶೋದಳ ಮನೆ. ಸೋಜಿಗದ ಸಂಗತಿ ಎಂದರೆ, ಮೇಯಲು ಬಿಟ್ಟ ಕೆಂಪಿ ಹಗಲು ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರವೇ ಹುಲ್ಲು ಮೇಯುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗದೇ  ಸಂಜೆ ಆಗುತ್ತಲೇ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು.

ಅದಕ್ಕೋಸ್ಕರ  ಕೆಂಪಿಯನ್ನು ಹಟ್ಟಿಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಿಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಡೀ ತಿಂಗಳು ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕಿ, ಒಂದು ದಿನ ಹೊರಗೆ ಬಿಟ್ಟರೂ ಕೆಂಪಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಓಡಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಸುಮಾರು ಆರು ತಿಂಗಳು ಹೀಗೇ ಮುಂದುವರೆಯಿತು.  ಹೀಗಿರಲು ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರು ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದರು. ಸೀದಾ ಕೆಂಪಿಯ ಯಜಮಾನನ (ಯಶೋದಾಳ ತಂದೆ) ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ “ದಯವಿಟ್ಟು ಕೆಂಪಿಯನ್ನು ನಮಗೆ ಕೊಡ್ತೀರಾ?” ಅಂತ ಕೇಳಿಕೊಂಡರು. ಮೊದಮೊದಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದರೂ, ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು ಕೆಂಪಿಯ ಯಜಮಾನ. ಕೆಂಪಿಯನ್ನು ಮನೆಗೆ ತರುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ತಿಳಿದಾಗ ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಹೇಳತೀರದ ಸಂಭ್ರಮ. ಒಳ್ಳೆ ದಿನ ನೋಡಿ ಕೆಂಪಿಯನ್ನು ಖರೀದಿಸಿ ತರುವುದೆಂದು ನಿಶ್ಚಯಿಸಿದ ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರು, ಹಣದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಆದ ನಂತರ ಹೊಸ ಹಗ್ಗದೊಡನೆ ಕೆಂಪಿಯ ಯಜಮಾನನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ, ಹಣ ನೀಡಿದ ಬಳಿಕ  “ಬಾ ಕೆಂಪಿ, ಮನೆಗೆ ಹೋಗೋಣ” ಅಂದರಂತೆ. ತಂದೆಯವರ ಹಿಂದೆಯೇ ನಡೆದು ಬಂದಳು ಕೆಂಪಿ. ಕೆಂಪಿಯನ್ನು ತರಲು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಹೋದ ಹಗ್ಗ ತಂದೆಯವರ ಕೈಯಲ್ಲಿಯೇ ಇತ್ತು. ಯಾಕೆಂದರೆ, ಕೆಂಪಿಯ ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ಹಗ್ಗ ಹಾಕುವ ಅವಶ್ಯಕತೆಯೇ ಬರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ನಂತರ ಕೆಂಪಿಯೊಂದಿಗಿನ ಒಡನಾಟವನ್ನು ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ, ಪದಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಡಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರ ಹಿಂದೆಯೇ ಬಂದು, ಅನಿರ್ವಚನೀಯ ಪ್ರೀತಿ ತೋರಿದ ಬಾಯಿ ಬಾರದ ಮೂಕ ಪ್ರಾಣಿ ಕೆಂಪಿಯ ನೆನಪು ಇಂದಿಗೂ ನಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ಹಸಿರು. “ಕೆಂಪಿ ಯಾಕೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಳು? ನಮಗೂ ಕೆಂಪಿಗೂ ಅದಾವ ಪರಿಯ ಜನ್ಮಜನ್ಮಾಂತರದ ಸಂಬಂಧ?”ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಆ ದೇವನೊಬ್ಬನೇ ಬಲ್ಲ.

ಅನುಭವ-2

ಕೆಂಪಿಯ ಮಗಳಿಗೆ ನಾವಿಟ್ಟ ಹೆಸರು ಗೋದಾವರಿ. ಮುದ್ದಿನಿಂದ ಗೋದೆ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಗೋದೆಗೆ ಕೊಂಡಾಟ ಜಾಸ್ತಿ. ಗೋದೆಯೂ ತಾಯಿಯಾದಳು. ಮೊದಲಿನ ಎರಡು ತಿಂಗಳು ಎಲ್ಲಾ ಸುಸೂತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಗೋದೆಯಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆ. ಹಾಲು ಕರೆಯುವಾಗ ಈವರೆಗೂ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದ ಗೋದೆ, ಕೆಚ್ಚಲಿಗೆ ಕೈ ಹಾಕಿದೊಡನೆಯೇ ಕಾಲಿನಿಂದ ಒದೆಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದಳು. ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಗೋದೆಯ ಕಾಲಿನ ಒದೆಯಿಂದಾಗಿ ಕರೆದಾದ ಹಾಲು ಚೆಲ್ಲಿ ಹೋದದ್ದಿದೆ. ಅನುನಯಿಸಿದರೂ, ಬೈದರೂ ಗೋದೆ ಬದಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅನಂತರ  ಅವಳ ಕಾಲನ್ನು ಒಂದು ಗೂಟಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟಿ,  ಹಾಲು ಕರೆಯಬೇಕಾಯ್ತು. ಮುಂದಿನ ಕರುವಲ್ಲಾದರೂ ಗೋದೆ ಒದೆಯಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ಆಶಾಭಾವನೆ ನಮಗೆ. ಎರಡನೆಯ, ಮೂರನೆಯ, ನಾಲ್ಕನೆಯ ಕರು ಹುಟ್ಟಿದಾಗಲೂ, ಗೋದೆ ಅದೇ ಚಾಳಿ ಮುಂದುವರಿಸಿದಳು. ನಮಗೋ ಧರ್ಮಸಂಕಟ. ಗೋದೆಯ ಮೇಲೆ ಅತೀವ ಪ್ರೀತಿ. ಆದರೆ ಹಾಲು ಕರೆಯುವುದೇ ಒಂದು ಸಾಹಸ. ಅದೂ ಅಲ್ಲದೆ, ಗೋದೆ ನೋಡಲು ಸಣ್ಣ ಗಾತ್ರವಾದರೂ, ಸರಿಯಾಗಿ ಹಿಂಡಿ ಹಾಕಿದರೆ ಒಂದು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಎಂಟರಿಂದ ಹತ್ತು ಕುಡ್ತೆ (6 ಕುಡ್ತೆ= 1 ಲೀಟರ್) ಹಾಲು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಳು.

ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಗೋದೆಯನ್ನು ಮಾರುವ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದರು ನಮ್ಮಮ್ಮ. ಗಿರಾಕಿಗಳಿಗೇನೂ ಕಮ್ಮಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬಂದವರ ಬಳಿ ಸರಿಯಾಗಿ ತಿನ್ನಲು ಕೊಟ್ಟರೆ, ಹೊತ್ತಿಗೆ ಹತ್ತು ಕುಡ್ತೆ ಹಾಲು ಕೊಡುತ್ತದೆ ಹಸು ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆವು.  ಒಬ್ಬರು ಗೋದೆಯನ್ನು ಖರೀದಿಸಿದರು ಸಹಾ. ಗೋದೆಯ ಹೊಸ ಯಜಮಾನರೊಮ್ಮೆ, ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರಿಗೆ ಪೇಟೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಕ್ಕಿದಾಗ, ಖುಷಿಯಿಂದ ಹೇಳಿದರಂತೆ “ನೀವು ಹೇಳಿದ್ದು, ದನ ಹತ್ತು ಕುಡ್ತೆ ಹಾಲು ಕೊಡ್ತದೆ ಅಂತ. ಆದರೆ ನಮಗೆ ಹನ್ನೆರಡರಿಂದ ಹದಿನಾಲ್ಕು ಕುಡ್ತೆ ಹಾಲು ಸಿಗ್ತಿದೆ”. ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರು “ಹಾಲು ಕರೆಯುವಾಗ ಕಾಲಿನಿಂದ ಒದೀತದಾ?” ಅಂತ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಕೇಳಿದಾಗ  “ಏನು ಕೇಳ್ತಿದ್ದೀರಿ ಯಜಮಾನ್ರೇ, ನಿಮ್ಮ ದನ ದೇವತೆ. ತುಂಬಾ ಪಾಪದ ದನ. ಅವಳದ್ದು ಏನೂ ಉಪದ್ರ ಇಲ್ಲ. ನಮಗೆಲ್ಲಾ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟದ ದನ”. ತಂದೆಯವರು ಮನೆಗೆ ಬಂದ ನಂತರ ಈ ವಿಷಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಕೊಂಡಾಗ ನಮಗೆಲ್ಲಾ  ಆನಂದವೂ, ಆಶ್ಚರ್ಯವೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಆಯಿತು. ಎಲ್ಲರ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ ಪ್ರಶ್ನೆ “ಅಷ್ಟೊಂದು ಒದೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಗೋದೆ ಹೇಗೆ ಬದಲಾದಳು?”.

ಚಿತ್ರಕೃಪೆ: ಅಂತರ್ಜಾಲ

– -ಡಾ.ಕೃಷ್ಣಪ್ರಭಾ, ಮಂಗಳೂರು

+46