ಬದುಕು ಬದಲಿಸಿದ 2020

“ಸ್ನೇಹಿತರೇ, ಬದುಕು ಎಷ್ಟೊಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಅಲ್ವಾ?”. ಯಾಕೆ ಈ ರೀತಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಅಂದುಕೊಂಡಿರಾ? ಕಾರಣವಂತೂ ಇದ್ದೇ ಇದೆ. ಕಳೆದ ವರ್ಷ “ಮರೆಯಲಾರದ ವರುಷ ಗತಿಸಿ ಹೋಯಿತು” ಎಂದು 2019 ರ ಬಗ್ಗೆ ಲೇಖನ ಬರೆದಿದ್ದೆ. 2019 ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಮರೆಯಲಾರದ ವರುಷವಾಗಿದ್ದರೆ, 2020 ವಿಶ್ವದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಪಾಲಿಗೆ ಮರೆಯಲಾರದ ವರ್ಷವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಿತು. 2020 ಸರಿಯಾಗಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಊರುವ ಮೊದಲೇ ಚೀನಾದ ವೂಹಾನಿನಲ್ಲಿ ಕೊರೋನಾ ವೈರಾಣು ಬಗ್ಗೆ ಸುದ್ದಿಗಳು ತೇಲಿಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ದೂರದ ಊರಿನಲ್ಲಿ ತಾನೇ? ನಮಗೇನೂ ತೊಂದರೆಯಿಲ್ಲ ಅಂದುಕೊಂಡದ್ದೇ ಬಂತು. ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣಿಸದ ವೈರಾಣು ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ತನ್ನ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ತೋರಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಅದೆಷ್ಟು ಜನರು ತಮ್ಮ ಪ್ರಾಣ ಕಳೆದುಕೊಂಡರು ಅನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಲೆಕ್ಕವಿಡುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅದೆಷ್ಟೋ ತಿಂಗಳುಗಳೇ ಕಳೆದು ಹೋದುವು. ಕೊರೋನಾದ ನಡುವೆಯೇ ನಾವೀಗ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಕೊರೋನಾ ಕೊನೆಯಾಗುವ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಸದ್ಯಕ್ಕಂತೂ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕೊರೋನಾ ಎರಡನೇ ಅಲೆ ಅಪ್ಪಳಿಸಲಿದೆ ಅನ್ನುವ ಸುದ್ದಿ ಹಳತಾಗುತ್ತಿದೆ. ಬ್ರಿಟನ್ನಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದವರಿಂದ ರೂಪಾಂತರಿ ಕೊರೋನಾ ವೈರಸ್ ಹರಡುತ್ತಿದೆ ಅನ್ನುವ ಭಯ ಆವರಿಸುತ್ತಲಿದೆ.

ಹಾಗಾದರೆ 2020 ವರ್ಷ ಹೇಗಿತ್ತು? ಹೊಸತಾಗಿ ಕಲಿತಿದ್ದೇನು? ಕೊರೋನಾದಿಂದ ಜೀವನಶೈಲಿ ಬದಲಾಗಿದೆಯೇ? ಯೋಚನಾಶೈಲಿ ಬದಲಾಗಿದೆಯೇ? ಅಂತೆಲ್ಲಾ ನನ್ನನ್ನೇ ನಾನು ಕೇಳಿಕೊಂಡರೆ ಉತ್ತರ ಹಲವಾರು. ಹೌದು. ನಾನು ಬದಲಾಗಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಯೋಚನೆಗಳು ಬದಲಾಗಿದೆ. ಮೊದಲೆಲ್ಲಾ ಪರಿಚಿತರು ಅಥವಾ ಆತ್ಮೀಯರು ಸಮಾರಂಭಕ್ಕೆ ಕರೆಯಲಿಲ್ಲ ಅಂದರೆ ಬೇಸರಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದಿತ್ತು. ಈಗ ಹಾಗನ್ನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಕರೆಯದಿದ್ದರೆ ಕ್ಷೇಮ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವುದುಂಟು. ಮಾಸ್ಕು, ಸ್ಯಾನಿಟೈಸರ್ ನಿತ್ಯಸಂಗಾತಿಯಾಗಿದೆ. ಅನಗತ್ಯ ಸಂಚಾರಕ್ಕೆ ಕಡಿವಾಣ ಬಿದ್ದಿದೆ. ಮೊದಲಿನ ಹಾಗೆ ಬೇಕಾದ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ನೋವು ಕಾಡುವುದಂತೂ ಸತ್ಯ. ನಾವು ಯೋಚಿಸಿದಂತೆ ಬಾಳಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯದು ಅನ್ನುವ ಪರಮಸತ್ಯ ಇನ್ನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅರ್ಥ ಆಗಿದೆ. ಇವತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆಯೇ ನಾಳೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಕ್ಷಣ ಮಾತ್ರ ನಮ್ಮದು ಅಂದುಕೊಂಡು ಬದುಕುವ ಪಾಠವನ್ನು 2020 ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿದೆ.

ಕಾಲೇಜು ತರಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಗಮನವನ್ನು ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು (ಹಾಗಂತ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲ್ಲೇನೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ ತಾನೇ?) ಸೀಮೆಸುಣ್ಣ ಬಳಸಿ ಕರಿಹಲಗೆಯ ಮೇಲೆ ಬರೆದು ಪಠ್ಯವಿಷಯಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ದಿನಗಳು, ಪಾಠವನ್ನು ಕೇಳಿ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಂಡ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಸಮಾಧಾನ…. ಮರೆತೇ ಹೋದ ಹಾಗಿದೆ. ಕೀಬೋರ್ಡ್, ಮೌಸ್ ಬಳಸಿ ಲ್ಯಾಪ್-ಟಾಪಿನಲ್ಲಿ ಪವರ್-ಪೋಯಿಂಟ್ ತಯಾರಿ, ಮೊಬೈಲ್ ಅಥವಾ ಲ್ಯಾಪ್-ಟಾಪ್ ಬಳಸಿ ಗೂಗಲ್ ಮೀಟ್ ಮೂಲಕ ತರಗತಿಯ ಲಿಂಕ್ ಕಳಿಸಿ, ಆ ಲಿಂಕನ್ನು ಬಳಸಿ ತರಗತಿಗೆ ಹಾಜರಾಗುವ ಮಕ್ಕಳು ತದೇಕಚಿತ್ತದಿಂದ ಪಾಠ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ ಧನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಎಣಿಸಿಕೊಂಡು, ಒಬ್ಬಳೇ ಕುಳಿತು ಪಾಠ ಮಾಡುವ ಆ ಶಿಕ್ಷೆ ಯಾರಿಗೂ ಬೇಡ ಮಾರಾಯರೇ. ಪಾಠದ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುವಾಗಲೇ ಗೊತ್ತಾಗುವುದು “ಫೋನ್ ಆನ್ ಇಟ್ಟು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಗಾಯಬ್” ಅಂತ! ತರಗತಿ ಮುಗಿಯಿತು ಅಂದರೂ ಕನಿಷ್ಟ ಐದಾರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ತರಗತಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ ಅಂತೀನಿ!

ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಎರಡು ಅಥವಾ ಮೂರು ವಿಚಾರಸಂಕಿರಣಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ಸಲ ಸುಮಾರು ನಲ್ವತ್ತರಷ್ಟು ವಿಚಾರಸಂಕಿರಣಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದೇನೆ (ಆನ್-ಲೈನ್ ಮೂಲಕ). 2020ರಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಓದು ಮತ್ತೆ ಬರವಣಿಗೆ ಅಲ್ಲದೆ ಹೊಸಹಾಡಿನ ಕಲಿಕೆ ಮತ್ತು ಹಾಡಿನ ಪ್ರಸ್ತುತಿ ಜೀವನದ ಒಂದು ಅಂಗವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಉದಯವಾಣಿಯಲ್ಲೊಂದು ಸಣ್ಣಕಥೆ, ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ಅನಿಸಿಕೆಗಳು, ಮಂಗಳ ವಾರಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲೊಂದು ಲೇಖನ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ ಅನ್ನುವುದು ಖುಷಿಯ ಸಂಗತಿ. ಪಾಂಚಜನ್ಯ ಕಮ್ಮೂನಿಟಿ ರೇಡಿಯೋ ಹಾಗೂ ಸಿರಿದನಿ ಪಾಡ್-ಕಾಸ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದು ಚಿಂತನಶೀಲ ವಿಷಯಗಳು ಪ್ರಸಾರವಾಗಿದೆ. ಗಾಯನ ಸ್ಪರ್ಧೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಬಹುಮಾನ ಪಡೆದು ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ (ಅದು ಜೀವಮಾನದ ಮೊದಲ ಸಂಭ್ರಮ)  ಹಾಗೂ ಮುಖಪುಟದ ಒಂದು ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ವೈಕುಂಠ ಏಕಾದಶಿಯ ದಿನ ಸುಮಾರು ಮೂವತ್ತೈದು ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ 8 ದೇವರನಾಮಗಳನ್ನು ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಲೈವ್ ಮೂಲಕ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ 2020 ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ. ನನ್ನ ಉದ್ಯೋಗದ ನಡುವೆ ಸಿಗುವ ಅಲ್ಪ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಮುಖಪುಟಗಳಲ್ಲಿರುವ ಹಲವು ಸಾಹಿತ್ಯ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಹಾಡುವ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡು ಖುಷಿ, ಆತ್ಮಸಂತೋಷ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವುದು 2020ರ ಮಹತ್ತರ ಕೊಡುಗೆ.

ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ಬೇಸರ, ಏಕತಾನತೆಯನ್ನು ಮೆಟ್ಟಿ ನಿಂತು, ಬದುಕನ್ನು ಬಂದ ಹಾಗೆ ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ಮನೋಭಾವನೆಯನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸಿದ ವರ್ಷ 2020. ಕುಟುಂಬ ಸದಸ್ಯರೊಡನೆ ಕಳೆದ ಜಾಸ್ತಿ ಸಮಯ,  ಅನೇಕ ಹೊಸರುಚಿಗಳ ಪ್ರಯೋಗ, ನಿರಂತರ ಓದು ಹಾಗೂ ಬರಹ, ಹೊಸ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನಗಳಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ, ನಿರ್ಲಿಪ್ತತೆಯ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಳುವಿಕೆ,…..ಇವೆಲ್ಲವುಗಳಿಗೆ 2020ರಲ್ಲಿ ಬಂದ ಕೋವಿಡ್-2019 ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಕೊರೋನಾ ನಿರ್ನಾಮವಾಗಲಿ, ವಿಶ್ವದಲ್ಲೆಡೆ ಜನಜೀವನ ಸಹಜ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಮರಳಲಿ. ಕೊರೋನಾ ಕಲಿಸಿದ ಬದುಕಿನ ಪಾಠಗಳು ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಿಗೆ ದಾರಿ ತೋರುವ ಹಣತೆಗಳಾಗಲಿ ಅನ್ನುವ ಸದಾಶಯ.

-ಡಾ.ಕೃಷ್ಣಪ್ರಭಾ ಎಂ.ಮಂಗಳೂರು

+18